De trofoblasttumor is een tumor die bij vrouwen niet ontstaat uit eigen weefsel, maar uit de celdelen van een zwangerschap. Een trofoblasttumor kan ontstaan na een abortus of zwangerschap. In de goedaardige vorm blijft de ziekte meestal beperkt tot de baarmoeder. Trofoblastische tumor is zeldzaam en komt voor bij ongeveer 0,5 per 1.000 zwangerschappen, maar de incidentie varieert geografisch. Als een trofoblastische tumor aanwezig is, is HCG, het zwangerschapshormoon, altijd verhoogd. Controleonderzoeken moeten plaatsvinden totdat het hormoon niet meer aantoonbaar is.
Medulloblastoom is de meest voorkomende kwaadaardige hersentumor bij kinderen en adolescenten, goed voor 20 procent van alle gevallen. De diagnose wordt meestal gesteld tussen de leeftijd van vijf en acht jaar. Jongens worden iets vaker getroffen dan meisjes, en deze tumor komt slechts zeer zelden bij volwassenen voor. Bij volwassenen vormen medulloblastomen slechts ongeveer 10 % van alle tumoren in de hersenen. Medulloblastomen ontwikkelen zich vooral in de achterste schedelgroeve. Bij kinderen zitten deze vooral in het midden en bij volwassenen meer aan de zijkant van de kleine hersenen. Bij veel patiënten groeit de tumor in het hersenvocht. Daarom kunnen tumorcellen zich gemakkelijk verspreiden via dit hersenvocht in het wervelkanaal en ook door de hersenen. Bij ongeveer één op de drie patiënten is de tumor al uitgezaaid als de diagnose wordt gesteld. De meeste daarvan worden gevonden in het centrale zenuwstelsel.
Dit type tumor komt het meest voor bij jonge mannen, met een toenemende incidentie in westerse geïndustrialiseerde landen. In de histologie wordt bij de kiemceltumor onderscheid gemaakt tussen seminomen en niet-seminomen. De tumoren komen bij ongeveer 95 % van de getroffen mannen voor in de testis; slechts ongeveer 5 % is primair extragonadaal gelokaliseerd. Daarom moet bij elke man met een onduidelijke primaire tumor de differentiële diagnose testiculaire tumor, of preciezer gezegd extragonadale kiemceltumor, worden gesteld.
Myelofibrose is een kwaadaardige ziekte van het beenmerg. Door defect genetisch materiaal van de stamcellen in het beenmerg vermenigvuldigen zich verschillende bloedcellen. Door een ongecontroleerde groei van het bindweefsel wordt het beenmerg in het verdere verloop van de ziekte vezelig, waardoor de bloedvorming zich verplaatst naar de lever of de milt.
Nefroblastoom, ook wel Wilms' tumor genoemd, is een vaste kwaadaardige tumor van de nieren. Ze is genoemd naar de Heidelbergse chirurg Max Wilms, die deze ziekte rond 1900 uitvoerig beschreef. De tumor ontwikkelt zich door degeneratie van weefsel, is samengesteld uit verschillende soorten weefsel en lijkt op embryonaal nierweefsel. In de meeste gevallen worden onrijpe voorlopercellen van de nieren in de tumor gevonden. Er kunnen echter ook weefseltypen als spierweefsel, kraakbeenweefsel, epitheelweefsel en bindweefsel in de tumor aanwezig zijn. Een kwaadaardig nefroblastoom wordt ook wel een gemengde tumor genoemd.
Een epithelioid sarcoom (ES) is een zeldzaam, apart type sarcoom dat een specifieke morfologie en immunofenotype (som van genetisch bepaalde oppervlaktekenmerken van een cel) heeft. De ziekte ontstaat in weke delen en maakt minder dan één procent uit van alle kwaadaardige (maligne) weke delen sarcomen. Myxoïde epithelioïde sarcoom komt vaker dan gemiddeld voor bij jongvolwassenen, maar kan zich in het algemeen in elke levensfase ontwikkelen. De tumor komt vaker voor bij mannen dan bij vrouwen en werd voor het eerst gedefinieerd door Enzinger in 1970.
Het Zollinger-Ellison syndroom wordt veroorzaakt door een oversecretie van gastrine. Gastrine is een peptidehormoon van het maagdarmkanaal dat de magn stimuleert om meer zoutzuur te produceren. Het Zollinger-Ellison syndroom is een constellatie van symptomen die bestaat uit ernstige maag-darmzweer, hypergastrinemie (verhoogde concentratie van gastrine in het bloedserum) en de aanwezigheid van een tumor, gastrinoom genaamd, in de alvleesklier of twaalfvingerige darm. De ziekte is genoemd naar de ontdekkers ervan, de Amerikaanse chirurgen Robert Milton Zollinger en Edwin Homer Ellison, en is uiterst zeldzaam, maar kan theoretisch op elke leeftijd ontstaan. In de meeste gevallen treedt het Zollinger-Ellison syndroom echter op tussen de 30 en 60 jaar.
Een paraganglioom is een zeer zeldzame vorm van een tumor die het sympathische of parasympathische zenuwstelsel kan aantasten. De tumor ontwikkelt zich meestal vanuit een hormonaal actief zenuwcelcluster, het zogenaamde paraganglion. Naast het hormoon noradrenaline produceert dit zenuwcelcluster ook dopamine. In 35 tot 40 procent van alle gevallen zijn paragangliomen kwaadaardig en hebben ze de neiging om uit te zaaien.
Een kwaadaardige (maligne) hersentumor manifesteert zich als een gezwel in de hersenen, waarbij de tumor in de hersenen kan zijn ontstaan of door mestastase vanuit een ander deel van het lichaam naar de hersenen kan zijn uitgezaaid. Een kwaadaardige hersentumor, ook wel glioblastoom genoemd, is de meest agressieve vorm van een hersentumor en komt vaker voor bij oudere mensen. Mannen hebben meer kans op een kwaadaardige hersentumor dan vrouwen. De gemiddelde leeftijd van het begin ligt tussen 55 en 65 jaar.
Isletcelcarcinoom is een kwaadaardige tumor afkomstig uit de alvleesklier. Isletcelcarcinoom is een zeldzame vorm van alvleesklierkanker die goed te behandelen is als de diagnose vroeg wordt gesteld en begint in de cellen van de alvleesklier. Isletcelcarcinoom kan ervoor zorgen dat de alvleesklier te veel insuline of andere hormonen produceert.
Mycosis fungoides is een ziekte die uitgaat van de T-lymfocyten. Het behoort tot de groep van de laagkwalitatieve non-Hodgkin-lymfomen. De T-lymfocyten zijn de cellen van het immuunsysteem die normaal gesproken ziekteverwekkers aanvallen. Bij mycosis fungoides degenereren ze echter en vallen ze de huid aan. Daarom wordt deze ziekte ook wel schimmelmycose genoemd. De oorzaken van deze ziekte zijn nog onbekend.
De ziekte van Paget is een ziekte van de botten. Op sommige plaatsen ontstaan misvormde en verdikte botten. De precieze oorzaak van de ziekte is nog volledig onbekend, maar het is mogelijk dat een virale infectie en genetische factoren een rol spelen. De ziekte van Paget is genoemd naar de ontdekker ervan, de Britse chirurg Sir James Paget, die de ziekte in 1877 voor het eerst ontdekte. De ziekte van Paget zorgt ervoor dat de afbraak en vorming van botten in het lichaam uit balans raken, met instabiliteit en vervorming van het skelet als gevolg. Dit wordt veroorzaakt door pathologische veranderingen in de cellen die verantwoordelijk zijn voor de botafbraak. De ziekte van Paget verschijnt meestal pas na het 40e levensjaar en de meeste patiënten blijven symptoomloos, waardoor de ziekte vaak een leven lang onopgemerkt kan blijven.