Wat is het reovirus?

Het reovirus behoort tot de Reoviridae en is een RNA-virus. De naam reovirus is de afkorting van "respiratoir enterisch wezen", wat al aangeeft dat het virus zich laat gelden door ziekten van het maagdarmkanaal en de luchtwegen. Het reovirus kan echter ook leiden tot asymptomatische infecties

Waar komt het reovirus voor?

Het reovirus komt overal ter wereld voor. Het wordt overgedragen via de fecaal-orale en aerogene routes. In vergelijking met veel andere virale infecties hebben reovirussen geen seizoensgebonden cluster.

Hoe ontstaat een infectie met het reovirus?

Het is nog niet definitief opgehelderd hoe de pathogenese plaatsvindt. Wel kan worden aangenomen dat de virussen de M-cellen van de longen gebruiken om toegang te krijgen tot het organisme. Ook wordt aangenomen dat de virussen de M-cellen van de longen gebruiken om toegang te krijgen tot het organisme. Ook wordt aangenomen dat de virussen na orale inname via de M-cellen van de Peyer's plaques het ileumepitheel binnendringen. De zenuwen in de buurt van de Peyer plaques kunnen worden gebruikt om de hersenstam te infecteren . Via de mesenteriale lymfeklieren kan het virus zich verspreiden naar de milt. Verspreiding naar alle organen is mogelijk, maar in de meeste gevallen blijft het reovirus beperkt tot de longen of het maagdarmkanaal.

Wat is de morfologie van het reovirus?

De rijpe virionen zijn ongeveer 60-80 nm in diameter en hebben een niet-ontwikkeld, icosahedraal kapsel. Het typische kenmerk van de meeste virussen uit de Reoviridae-familie is de structuur van het virion. Het bestaat uit twee met elkaar verweven en nauw op elkaar inwerkende capsiden. Het genoom heeft een dubbelstrengs RNA, dat verdeeld is in ongeveer 10 tot 12 segmenten.

Wat zijn de symptomen van het reovirus?

Na de incubatietijd van ongeveer drie dagen is er, afhankelijk van de lokalisatie van de infectie, een ziekte van het maagdarmkanaal, klachten als pijn en diarree. Of er ontwikkelt zich een ziekte van de bovenste luchtwegen, die gepaard kan gaan met faryngitis en rhinitis .

In studies uitgevoerd met vrijwilligers , werden de proefpersonen geënt met reovirussen, waardoor het potentieel van het virus kon worden opgehelderd. Acht van de negen proefpersonen scheidden het virus uit in hun ontlasting. Bij de persoon die het virus niet via de ontlasting uitscheidde, konden in het bloed reovirusantilichamen worden aangetoond. Bij zes van de negen proefpersonen ontwikkelde zich een sterke stijging van de antilichaamtiter en werden drie personen ziek, terwijl de symptomen ongeveer 4-7 dagen aanhielden. De meest voorkomende symptomen hierbij waren:

• Faryngitis,
• Rhinitis,
• Hoofdpijn,
• Gastro-enteritis,
• Hoest.

 
In andere, vergelijkbaar uitgevoerde onderzoeken kwamen bij de minderheid milde of helemaal geen symptomen voor. De meerderheid van de infecties bleef echter asymptomatisch.

Bij knaagdieren werd in veel gevallen een infectie van het centrale zenuwstelsel waargenomen, die werd veroorzaakt door het reovirus. Er zijn echter ook geïsoleerde gevallen bij mensen waarbij het reovirus zich heeft verspreid naar het centrale zenuwstelsel .

Hoe wordt het reovirus gediagnosticeerd?

Om een reovirus te kunnen opsporen , is diagnostiek op basis van virusisolatie essentieel. Hierbij worden lichaamsvloeistoffen of weefsels serologisch onderzocht op antigeendetectie. Geschikte materialen zijn ontlasting, keelswabs, neusspoelvloeistof, urine en hersenvocht.

Welke complicaties kunnen optreden in verband met het reovirus?

In de regel verloopt een infectie met het reovirus zonder symptomen of met slechts milde symptomen. Er zijn echter ernstige ziekteverlopen waargenomen, vooral bij kinderen tussen 6 maanden en 2 jaar. Als de infectie met reovirussen niet of te laat wordt ontdekt, kan uitdroging optreden door langdurige diarree. Zonder adequate tegenmaatregelen leidt dit onvermijdelijk binnen enkele uren tot de dood door exsiccose. Reovirussen zijn even gevaarlijk wanneer ze het centrale zenuwstelsel aanvallen en leiden tot ontsteking van de hersenen. Ook hier gaat een onbehandelde reovirusinfectie onvermijdelijk gepaard met de dood.

Hoe wordt reovirus behandeld?

De meeste infecties met het reovirus verlopen zonder dat ze worden opgemerkt of opgemerkt. Er kan geen specifiek ziektebeeld aan worden toegekend en ernstige beloop of zelfs complicaties komen slechts in uiterst zeldzame gevallen voor. Om deze redenen is er nog geen poging gedaan, of beter gezegd, is er nog geen noodzaak gezien om een therapie tegen het reovirus te ontwikkelen. Onderzoeken en ook studies hebben aangetoond dat het beschikbare middel Ribavirine ook tegen het reovirus zeer effectief is. Ribavirine voorkomt de vorming van enkel- of dubbelstrengs RNA en remt de eiwitsynthese van het virus.

Welke mensen lopen vooral risico door reovirussen?

Ook al verloopt een infectie met het reovirus meestal zonder symptomen en klachten, er zijn bepaalde mensen die meer risico lopen dan anderen. Baby's en kleine kinderen tussen 6 maanden en 2 jaar lopen een bijzonder groot risico om te sterven aan uitdroging door de langdurige diarree . Maar ook mensen die ouder zijn of lijden aan immunosuppressie worden beschouwd als een bijzonder kwetsbare groep. Voor jonge en vitale mensen wier immuunsysteem goed functioneert zonder beperkingen, is er een laag risico op het ontwikkelen van mogelijke complicaties door het reovirus.

Is er een meldingsplicht voor het reovirus?

Volgens de Infectiebeschermingswet hoeven reovirussen helemaal niet gemeld te worden.

Hoe kan het reovirus worden voorkomen?

In tegenstelling tot veel andere ziekteverwekkers van de Reoviridae-familie veroorzaakt het reovirus geen ernstige ziekten en is de behandeling meestal alleen symptomatisch. Daarom wordt er momenteel geen onderzoek gedaan naar of gewerkt aan een vaccinatie tegen het reovirus. Op dit moment wordt de ontwikkeling van vaccins tegen dit virus nog niet eens overwogen.